Podjadanie - to się leczy

Wiele osób uważa, że podjadanie to nic wielkiego. Ot, taki niewinny grzech kulinarny. Niestety, jak się okazuje, może to być poważny problem. Podjadanie bardzo często wynika z zaburzeń o charakterze nerwicowym. Istnieje nawet jednostka chorobowa opisująca te czynności jako jedzenie kompulsywne. Badania mówią, że diagnozuje się ją nawet u 25–50% ludzi otyłych.

Kiedy powinniśmy zacząć się martwić, że nasze podjadanie wymyka się spod kontroli?

Przede wszystkim postarajmy się zaobserwować, dlaczego podjadamy. Osoby cierpiące na jedzenie kompulsywne odczuwają bardzo silny apetyt, któremu towarzyszy niepokój. W trakcie napadu głodu zjadają bardzo duże ilości pożywienia. Ten stan różni sie jednak od bulimii, ponieważ nie występują tu żadne działania kompensacyjne, takie jak stosowanie środków przeczyszczających czy zmuszanie się do wymiotów.

Napady głodu u takich osób pojawiają się okresowo, ale nie przemijają. Aby diagnozować kompulsywne objadanie się, objawy muszą występować minimum dwa razy w tygodniu i utrzymywać się powyżej 6 miesięcy.

Ważna jest również obserwacja samego siebie. Jak się czuję podczas napadu głodu? Z reguły jest to poczucie utraty całkowitej kontroli nad procesem jedzenia i objadanie się. Z reguły po napadzie takie osoby czują się źle i mają silne poczucie winy.  Jest to swego rodzaju błędne koło, ponieważ objadanie się ma zredukować napięcie, jednak tuż po napadzie pojawia się ogromny wstręt do siebie więc napięcie znów rośnie i kolejny raz trzeba jakoś zredukować dyskomfort psychiczny.

Jedzenie kompulsywne to poważne zaburzenie, na które należy zwrócić szczególną uwagę, ponieważ może prowadzić do eskalacji problemu. Niestety, bardzo często wynika ono z głębszych problemów i dotknięta nim osoba nie umie sobie sama z nim poradzić. Warto wówczas pomyśleć o kontakcie z psychoterapeutą, który pomoże uporać się z nękającymi nas niepokojami. Pamiętajmy, że od napadów głodu możemy się wyzwolić! A gra jest chyba warta świeczki?